Rotorua

Aan een mooie eetkamertafel in een prachtig, luxe cottage schrijf ik dit verhaal. De wasmachine en vaatwasser doen het nodige huishoudelijke werk.
Maar laat ik beginnen, waar ik vorige keer ben geëindigd.
We zijn richting noorden gereden, via allerlei mooie weggetjes. Geen kip op de weg met de prachtigste uitzichten. Een heerlijke camping gevonden nabij het strand en dus ook een middag aan het strand doorgebracht. Lekker!
De camping had 3 hotpool zwembaden, waar we veelvuldig gebruik van hebben gemaakt.
Nu zijn we dus aanbeland in Rotorua, de plek die bekend staat om de geisers en thermale bronnen. De eerste dag daar lekker rondgekeken. De geur was best uit te houden, ondanks dat we door diverse mensen hiervoor gewaarschuwd waren.
De tweede dag zijn we wezen rondkijken in de omgeving van Rotorua: een schapenboerderij, bungyjumpen, rondtollen in een bal. En aan het eind van de middag zijn we zelf actief geworden: een zipline tour door het bos van Mamaku Plateau. Wandelen, tokkelen, over wiebelende bruggen lopen en uitleg krijgen over het behoud van het bos en de vogels. Een ontzettend leuke activiteit.
Toen kwam de dag der luchten: in Rotorua zijn we in het park wezen verwonderen, kijken en ruiken bij de geisers en thermale bronnen in de stad. Dit ter voorbereiding op ons bezoek aan Hell’s Gate.
In Hell’s Gate zijn de geisers en bronnen nog groter en actiever. Ook hadden we een behandeling in een modderbad en spa met massage geboekt.
En het was met recht Hell’s Gate: wat een stank! Gaandeweg de wandeling door het park voelde ik me al niet zo heel lekker door de lucht en toen “mocht” ik ook nog het modderbad in, wat zo mogelijk nog erger stonk. Maar goed, nadat te hebben doorstaan hebben we een heerlijke massage gehad. Super lekker! Daarna lekker afgedoucht en naar huis.
Maar thuis gekomen, rook ik nog steeds de geur van rottende eieren. Vanuit mijn poriën bleef mijn huid stinken, bah. Dus nogmaals gedoucht, en nog een keer..
De hele nacht heb ik kunnen nagenieten van de Rotoruageuren.
Het lijkt nu wat beter te worden, maar of het ooit weg gaat...
Het kerstdiner in een Maoridorp tussen de geisers en bronnen hebben we gecanceld. We zouden geen hap door ons keel kunnen krijgen.

En dan nu nog een leuke verrassing: de buren (eigenaren) hebben ons uitgenodigd voor een kerstlunch. Daar gaan we zo van genieten.