Swansea, Melbourne en Great Ocean Road tot Apollo Bay

Met een opgelucht hart keken we de dag na de overstromingen uit het raam van Redcliff House in Swansea en zagen dat het waterniveau was gezakt tot bijna normaal. Maar de ravage was enorm. Omgevallen bomen waren meegesleurd en de oevers van de rivier waren op meerdere plaatsen een stuk afgekalfd. Wat een kracht heeft het water, onvoorstelbaar.
Wij wilden naar Freycinet National Park, maar of we daar konden komen met alle rommel op de weg, was de vraag. Gewoon proberen dus, en hopen dat het mee zou vallen. En dat deed het. De overheid heeft hard gewerkt om bij  alle bruggen, waar water was overstroomd en er bomen en andere rommel op de weg was terecht gekomen, op te ruimen. Met wat druilerig weer zijn we in Freycinet aangekomen en zijn we naar het uitzichtpunt geklauterd. Ongeveer 600 uitgehouwen stenen traptreden naar boven, maar het uitzicht op Wineglass Bay was het dubbel en dwars waard. Via een ander pad naar beneden, dat geen treden had, maar schuin afliep. Erg leuke wandeling!
Op de parkeerplaats even uitpuffen met een appeltje en wat schetst onze verbazing, daar komt een kleine kangeroe aangehipt om te kijken of we wat te eten voor hem hadden. Nu stond er wel een bordje dat je de kangeroes niet moest voeren, maar dat ze zo tam zijn… Een stukje verderop waren een heleboel mensen aan het fotograferen, maar ik kon in eerste instantie niet zien wat er dan zo mooi was. Nou dat was moeder en kind. Gelukkig was mam ook heel tam en is ze heel lang blijven zitten, zodat ook ik een mooie foto kon maken.

Na alweer een heerlijk ontbijt, was het afscheid daar van Gail en Nigel, de eigenaren van Redcliff House. Gail ging boodschappen doen en was wat eerder weggegaan na een hele dikke knuffel. Bij terugkomst op onze kamer, vinden we een envelop tussen onze kamerdeur met een lieve kaart en chocolaatjes (want die had ze Henk beloofd, maar was ze vergeten te geven..). Wat een lieverd!
Op Hobart Airport hebben we met weemoed onze RAV4 ingeleverd en hebben we gewacht tot we konden vertrekken.

Na een voorspoedige vlucht van ongeveer 1,5 uur, zijn we met een shuttlebusje naar ons hotel gebracht. Wederom een heerlijke kamer, voorzien van keuken, op de 23e verdieping in het centrum van Melbourne.
Omdat we in Sydney zo’n leuke fietstocht hadden gedaan, heb ik vanuit Tasmanië een fietstour door Melbourne geboekt voor de dinsdag. En ook nu vonden we dit een prima manier om de stad een beetje te leren kennen. Van 11.00 tot bijna 16.00 uur hebben we gefietst, rondgekeken en lekker geluncht. Daarna heb ik nog even mijn haar laten knippen en zijn we moe en voldaan naar ons hotel teruggegaan. Voor ons diner zijn we door een gladde Italiaan gestrikt om op zijn terras plaats te nemen, maar daar hadden we geen spijt van. Het eten was heerlijk!

Tja en toen begon ons volgende avontuur: met de camper vanaf Melbourne om de Great Ocean Road te rijden. We hadden al een jaar geleden vanuit Nederland een campertje, formaat Volkswagenbusje geboekt. Bij het afhalen van de camper kregen we te horen dat we een upgrade kregen. Aah, dachten wij, dat wordt vast een Mercedesbus?? Totdat ze voor kwamen rijden: een joekel van een camper, formaat touringcar. Dat was wel even omschakelen. En wat werd ik daar lacherig van. Toen we waren weggereden (Henk als een echte Trucker), en ik keek achterom in ons onderkomen, kreeg ik steeds de slappe lach. Het is zo belachelijk groot, maar wat een heerlijke luxe. Ook het rijden op de prachtige weg gaat prima. Alles is zo groot en ruim hier, dat ons campertje helemaal niet opvalt… We vinden de kustlijn fantastisch en een uitstapje naar Split Point Lighthouse was een mooie onderbreking van fijne rijdag.