Kaikoura

We zijn nu in Kaikoura. Een plaatsje met een leuk centrum. Alles is gericht op toeristen, die de tochten op zee boeken: zwemmen met zeehonden, kijken en zwemmen met dolfijnen en walvissen spotten.

Bij onze voorbereiding voor onze reis, heeft Henk al gezegd dat zwemmen met dolfijnen in Kaikoura een “must” is. En dan ga je de excursie proberen te boeken: er zijn wel mogelijkheden, maar je wordt wel op een wachtlijst geplaatst. Dit dus maar gedaan. We hadden in Kaikoura 3 nachten op de camping ingecalculeerd, omdat we hier al een beetje rekening mee hadden gehouden. Wel konden we de walvistocht boeken. Dit dan ook maar gelijk gedaan.
’s Middags zijn we de hottub van de camping ingedoken en wat schetst onze verbazing: telefoon gaat en de volgende ochtend om 8.30 uur konden we mee op de dolfijnentocht. Dat viel natuurlijk gelijk met de walvistocht, dus deze weer verzet naar een dag later…

Om 08.00 uur de volgende dag meldden we ons bij het dolfijncentrum. Alle zwemmers met dolfijnen kregen een wetsuit en snorkeluitrusting. Omkleden dan maar… En dan is het zo fijn dat we de extra kilo’s die we eerst hadden, niet meer in een strak wetsuit hoeven te proppen.
Na een video-instructie werden we met de bus naar de boot aan South Bay gebracht. Op zoek naar de dolfijnen…
We werden wel gewaarschuwd dat we er rekening mee moesten houden dat de dolfijnen mogelijk geen acht op ons zouden slaan en gewoon zouden doorzwemmen, zonder contact te maken. Dat het geen getrainde of afgerichte dolfijnen zijn. Deze dolfijnen leven in het wild en wij mogen/kunnen daar tussen zwemmen…
Op een gegeven moment werd door de gids gemeld dat de dolfijnen gesignaleerd zijn en dat we ons moesten klaarmaken om te water te gaan. We gingen achterop de boot zitten. Toen zagen we de school dolfijnen. Zo veel. De toeter ging en we mochten het water in. Wat je dan meemaakt is eigenlijk niet te beschrijven. Je zwemt richting de dolfijnen, je stopt je hoofd in het water en er is rust en stilte en er zijn alleen maar dolfijnen om je heen. De wereld bestaat op dat moment even niet.
Door geluidjes te maken en je proberen te gedragen als dolfijn, hoop je dat je de aandacht van de dolfijnen trekt. In eerste instantie vergat ik dat, zo overweldigd was ik. Maar ook dat was waarschijnlijk interessant, want opeens kwam er een dolfijn voorbij, draaide zich om en kwam terug zwemmen. Keek me nog eens aan, en verdween weer. Prachtig! Wat ik ook bijzonder vond was de moeder en babydolfijn die naast me kwamen en even naast me bleven zwemmen. Echt bijzonder.

Toen de school dolfijnen voorbij gezwommen was, zijn wij weer in de boot geklommen en zijn we weer naar de dolfijnen toe gevaren. In totaal konden we 4x van de boot af en tussen ze in zwemmen. Fantastisch! Henk is alle 4 de keren de zee in gegaan. Die zag ik de gekste capriolen maken: draaien, naar beneden duiken, rondjes zwemmen. Maar hierdoor kreeg hij wel de aandacht van de dolfijnen en bleven ze langer bij hem.

Daarna zijn we nog een poosje met ze op gevaren en heeft Henk prachtige foto’s gemaakt. Ik kon op dat moment alleen maar naar de horizon kijken, om te voorkomen dat de zeeziekte zich van me meester maakte!
Wat een prachtige ochtend. Hierna hebben we een heerlijke rustige middag gehad (voor diegene die zich zorgen maken om ons schema ;) ) en ’s avonds hebben we heerlijk bij de Thai gegeten.

Dachten we dat we de belevenissen in Kaikoura hadden gehad, kregen we de dag van vandaag nog. Walvis spotten in de middag. Bij het informatiecentrum hebben ze ons verteld dat er 1x, mogelijk 2x de walvis gespot kan worden.
Ook nu werden we met de bus naar South Bay gereden om op de boot te stappen. Een mooie grote boot en gelukkig niet zo heel veel mensen. Op naar open water…
We waren nog niet koud weg, of de boot hield in. Orka’s gezien! En ja 3 orka’s. En best wel dichtbij. Henk heeft ze mooi op de foto kunnen zetten.
De volgende 10 minuten voeren we met volle kracht vooruit. De diverse schepen van de onderneming hebben radiocontact met elkaar en dus ging de kapitein in 1 rechte streep naar de spotplaats. Wat een grote walvis. Indrukwekkend. Hij bleef zo’n 10 minuten boven water om adem te halen en toen dook hij weer onder. Staart omhoog. Prachtig. Ook dit heeft Henk goed op de gevoelige plaat kunnen vastleggen. De volgende 40 minuten zou hij onder water blijven, dus wij gingen verder. En wat we niet hadden verwacht, gebeurde. Nog een walvis! Ook deze ging prachtig onder water met zijn staart in de lucht.
Tjonge jonge wat een bofkonten zijn wij!
Op de terugweg heeft de kapitein met sonarapparatuur geprobeerd de eerste walvis weer op te sporen. Hiervoor zet hij de motor uit en gaat met een soort luidspreker onder water. Dit gaf ons de gelegenheid om de albatrossen, die vlakbij de boot zwommen te kunnen fotograferen.
Deze sonaractie leek geen vruchten af te werpen, tot opeens, op zo’n 200 meter vanaf de boot sprong de walvis uit het water. Dit was zo onverwacht, dat we dat helaas niet op foto hebben. De gids vertelde dat dit soms gebeurde als de kapitein met sonarapparatuur had gewerkt. De walvis zou zijn territorium willen afbakenen en op deze manier zeggen: pas op, hier ben ik.
We hebben weer rondom de walvis gedobberd, totdat hij onder ging. We bleven nog even stil liggen en toen…. Sprong hij weer een meter of 4 omhoog. Het was net een gebouw. Spectaculair!!
Zelfs de gids en professionele whalewatchers waren onder de indruk van deze tocht, en wij niet minder!