Tarraleah, Corinna en Loongana

Vanuit Margate zijn we naar het binnenland van Tasmanië gereden. Tarraleah stond er als plaatsnaam op de kaart. Daar aangekomen bleek Tarraleah geen plaats te zijn, maar het vakantiepark. Voor andere mensen was dit ook verwarrend. Die zochten een benzinestation, die er niet was. Daarvoor moesten ze ongeveer 85 km. verder rijden. Wij hadden de tip al gekregen in Sydney: ga tanken als je iets tegenkomt. In het binnenland zijn weinig benzinestations.
Wij hadden een kamer in The Scholars House; een verbouwde school, waarin nog wel de verschillende ruimten waren te herkennen, waaronder het kamertje van de bovenmeester. En de immense keuken was gemaakt van 2 klaslokalen. Onze kamer had een vide, waar ons bed stond. Heel knus.
Door Tarraleah lopen gigantische buizen voor de waterkrachtcentrale. Vanuit hoger gelegen meren kan het water via stuwdammen de buizen in geleid worden, die zorgen voor de electriciteitsvoorziening voor heel Tasmanië. Er zijn diverse meren door mensen “aangelegd” voor de opvang van het water vanuit de hoger gelegen gebieden. Dit is al zo lang geleden dat de meren één zijn geworden met de omliggende natuur. En je mag er op kajakken. Wij hebben ook zo’n tocht gemaakt op het “Dee Lagoon”. Het meer heeft een heel mystiek gevoel, mede door de bomen die zijn blijven staan nadat het meer is aangelegd en die nu als stille, dode getuigen staan in het water. Een hele rustige tocht langs de oevers van het meer. Genieten van de vogels en we hoopten een Platypus (vogelbekdier) te spotten. Maar die heeft zich niet laten zien. Wat we langs de kant van de weg wel hebben gezien was de Echidna (groot soort egel met lange neus).

De volgende stop is Corinna. De weg naar Tarraleah was al heel rustig. Wij waren erg benieuwd hoe druk de route naar Corinna zou zijn. Wij zijn onze tegenliggers gaan tellen: we hebben 265 km. gereden en in totaal zijn we 114 tegenliggers tegengekomen. In de laatste 73 km kwamen we één tegenligger tegen en uitgerekend op de stuwdam. Moesten we hem ook nog voorrang verlenen!
De route was niet alleen rustig, maar ook prachtig. Je rijdt door het regenwoud met niets anders dan bomen, bomen en bomen. Voor mij was dit wel een beetje veel van het goede. Wat ruimte om me heen vind ik wat prettiger. Gelukkig werd ik afgeleid door het tellen van de grote hoeveelheid auto’s. ;)  Corinna was ook geen echte plaats, maar meer een vakantie-nederzetting. Vanuit onze richting kon je deze plek alleen maar bereiken via een kabelferry waar maximaal 2 auto’s op konden. Een mooi plekje midden in het regenwoud met veel wandelpaden rondom. 
Door ons reisbureau was de Pieman River Cruise al geregeld, dus de volgende dag zijn we de boot opgegaan en over de Pieman River naar de kust (Pieman Heads) gevaren. Daar aangelegd zijn we met onze meegekregen picknicklunch naar de zee gewandeld. Wat een ruimte dan opeens. De tocht begon nogal regenachtig, maar gaandeweg werd het steeds mooier weer en op het strand was het heerlijk en zonnig. Na 1,5 uur zijn we weer op de boot gestapt en teruggevaren naar ons onderkomen, wat trouwens ook weer een prima huisje was.
De dag erna gingen we eerst een makkelijk wandelingetje maken om later op de dag een langere wandeling uit te kiezen. Deze wandeling was dus niet zo makkelijk als er gezegd was. Ik had dus de verkeerde schoenen aan en onderweg was dat al goed te merken aan mijn knie. Die ging flink opspelen. De middagtocht ging dus niet door. We zijn de rest van de dag in het huisje gebleven, want buiten zitten kon helaas niet vanwege de vele horzelachtige vliegebeesten. Daardoor konden we ons andere bezoek goed bekijken (Pademelon).
Gelukkig hadden ze een prima restaurant, waar we hebben genoten van een heerlijk dinertje.

Ons volgende onderkomen ligt in Loongana, weer in het binnenland van Tasmanië. We zitten op Moutain Valley Wilderness Retreat. Via hele kleine slingerweggetjes (niet zo heel fijn voor mijn evenwichtsorgaan en maag) zijn we hiernaartoe gereden. We moesten wel een omweg maken van ongeveer 100 km. om inkopen te kunnen doen, want op 26 januari is het Australia-day en is in principe alles gesloten. Gelukkig gaan ze met de tijd mee, want de grote (en lees: supergrote) supermarkten zijn wel open, maar die zijn natuurlijk alleen in grote steden. Maar ja, als we iets te eten wilden hebben in Loongana (want daar is ook geen winkel in de buurt), moesten we wel.
Het vakantiehuisje staat echt in de wildernis. Een rivier vlakbij en hier natuurlijk ook weer bossen, maar gelukkig kunnen we vrij uitkijken. Wat deze plek zo bijzonder maakt, zijn de wilde beesten. Toen het ging schemeren, zijn we met de Jeff, de eigenaar van dit bijzondere park, naar de rivier gelopen en hebben we Platypussen (vogelbekdieren) gespot. En deze keer hebben we ze wel gezien, weliswaar op een flinke afstand, maar ze waren goed te herkennen! Teruglopend naar ons huisje schoten de Pademelons (kleine wallabies) voor ons uit. Prachtig!
Jeff had ons al verteld dat hij elke avond in de tuin van de huisjes voer voor de dieren neergooit (kip, wat niet meer zo heeeel fris ruikt). De dieren komen hier in het donker op af. Als we het buitenlicht aanlaten en we zelf in het donker in het huisje zitten, kun je de dieren zien. En dan heb je de halve nacht live-televisie: pademelons, possoms en jawel: de Tasmanian Devil. Helaas is ons fototoestel niet toereikend om in de nacht foto’s te maken. Wel geprobeerd natuurlijk (tafeltje als statief), maar die beestjes blijven helaas niet stilstaan, dus alles bewogen. Als bewijs heb ik één bewogen foto geplaatst. Dit betekent wel dat we nu al 2 halve nachten voor het raam zitten en de derde nacht zal niet anders zijn. Fascinerend om te zien en moeilijk om op een gegeven moment te beslissen om te gaan slapen (we zijn zelfs 2x weer uit bed gegaan, als we weer iets hoorden, hihi).

Vandaag zijn we vanuit Loongana naar Swansea gereden. Wat een rit. Het begon in Loongana al te regenen en onderweg werd het steeds erger. We hadden al gehoord dat er in de buurt van Swansea veel overstromingen waren en dat er mogelijk wegen afgesloten zouden zijn. We hebben gekozen om via grotere wegen te rijden, zodat dat risico zo klein mogelijk was. We moesten weliswaar een aantal keren door een diepe plas, maar eigenlijk is het heel goed gegaan, tot zo’n 3 kilometer voor onze bestemming. Daar moesten we een brug over, waar het rivierwater overheen kolkte. Gelukkig hadden we een tegenligger en konden we goed bekijken hoe diep dat was. En teruggaan was ook eigenlijk geen optie… dus rijden maar. En het ging prima. Maar net na de brug hoorden we dat de brug bij Swansea mogelijk grotere problemen zou geven. Dat was best wel eng. Maar voor ons erg fijn: ons nieuwe onderkomen was vóór die brug en  dus zijn we op de goede plek gearriveerd. De rivier loopt achter dit huis langs en die was zeker 1,5 meter hoger dan normaal, maar vooral ook buiten zijn oevers getreden. Het kolkte en gutste langs de tuin. Henk heeft daar een prachtig filmpje van gemaakt, wat we proberen te uploaden. Maar de foto’s spreken ook voor zich.
Op dit moment is het rustig. Het waterniveau is weer wat gezakt. Afwachten wat de komende dagen gaat brengen.