Catlins

Zoals gezegd hebben we de afgelopen dagen op een plek gezeten zonder telefoonbereik en internet. We zijn de 23e vanaf Portobello onderweg gegaan. Het kostte ons nogal moeite om het schiereiland af te komen vanwege een wegafsluiting. Voordeel was wel dat we een prachtige weg hebben gereden met fantastisch uitzicht op Sandfly Beach.
De Highway vanaf Dunedin was nogal saai om te rijden. Vanaf Balclutha reden we de Catlins binnen. De omgeving veranderde en de vergezichten werden prachtig. We zijn via de grote weg doorgereden naar Owaka. Vanaf daar hadden we een specifieke omschrijving gekregen om naar ons huisje op Mohua Park te rijden. 10 km na Owaka verlieten we de verharde weg om op een gravelweg onze weg te vervolgen. Na 7.44 kilometer staat een hek met nr. 744. Dit is de toegang tot het park. En ja hoor, na 7.44 kilometer het hek. Toen belandden we in een andere wereld. Via een oprijlaan in de bossen van ongeveer 1 km kwamen we bij de Mainhouse. We hadden doorgekregen ‘als Fergus en Mary er niet zijn, ligt de sleutel bij de voordeur’ en inderdaad, er lag een envelop met onze naam erop en de sleutel van ons huisje “Karearea”. Toen we bij ons huisje kwamen, vielen we stil! Een huisje met een veranda met het uitzicht op de uitgestrekte heuvels van de Catlins. Magic!!

We hebben de volgende dag niets anders gedaan dan genieten van het comfort van dit huisje en het levende schilderij voor de deur. Rondom het huisje zijn wandelingen uitgezet over het eigen terrein. We hebben heerlijk een uurtje op ons park rondgelopen, en nog  niet alle wandelingetjes gedaan…

De tweede dag van ons verblijf in de Catlins zijn we op pad gegaan. Henk had 2 leuke plekjes opgezocht: Lake Wilkie en Jack’s Blowhole. Onderweg werden we door een bord gewezen op de Matai Falls. We zijn uitgestapt en via een soort van subtropisch woud naar de waterval gelopen. Wat een stilte onderweg (behalve gefluit van de vogeltjes) en dichterbij de waterval alleen het geruis van het water.

Lake Wilkie was klein, maar sprookjesachtig. Niet in het minst door het super gladde water met de weerspiegeling van de omgeving.
Geïnspireerd door deze mooie uitstapjes, zijn we ook nog uitgestapt voor de Parakaunui Falls. Een zo mogelijk nog mooiere route ernaartoe gelopen en ook een prachtige waterval.

Tenslotte naar Jack’s Blowhole: een fikse klim naar de top van een heuvel. Daar kwamen we bij een kloof van 55 meter diep, 144 meter lang en 68 meter breed met een ondergrondse verbinding met de zee. Bij hoog water wordt het water vanuit zee de kloof ingestuwd, waardoor er enorme waterkolken ontstaan. Prachtig om te zien hoe krachtig het water is en je daardoor heel nietig en klein te voelen.

Met weemoed hebben we afscheid genomen van de Catlins.